Onlangs verscheen de Advent & Kerst uitgave van het parochieblad Sitio in de Gerardus Majella parochie. Broeder Ignatius-Maria schreef er een verdiepend artikel  in over de menswording van Christus, hetgeen we met Kerstmis vieren. Hierbij de tekst ter voorbereiding op het Kerstfeest:

De grootse concilietekst Gaudium et spes (latijn voor ‘Blijdschap en Hoop’) – over de Kerk in de wereld van deze tijd – opent met de volgende woorden: ‘Vreugde en hoop, verdriet en de angst van de leerlingen van Christus.’ Het concrete alledaagse leven van mensen heeft de aandacht van de kerk. Maar waarop is dat zo? Is het geloof niet veel eerder iets waardoor je je boven het alledaagse verheft? Nee, want de belangrijkste ‘beweging’ van het geloof is niet die van het opstijgen naar het geestelijke, het onzichtbare, maar veel eerder die van het afdalen naar het materiële, het zichtbare.

De ongelofelijk bevrijdende boodschap van Kerstmis

Het belangrijkste  van ons  christelijk geloof is het niet dat wij God zoeken, maar dat God ons is komen zoeken. Dat is de ongelofelijk bevrijdende boodschap van Kerstmis. Het is natuurlijk een goede zaak om God te zoeken. Maar vaak is het ook een wat hopeloze zaak: veel mensen vinden Hem niet. Of ze komen ergens anders uit, bij de een of andere afgod, bij iets wat lijkt op God maar het helemaal niet is. Wat een geruststelling om te weten God ons zoeken tegemoet is gekomen, dat Hij het initiatief heeft genomen door neer te dalen naar onze wereld om ons duidelijk te maken dat Hij om ons geeft.

De reden voor het feit dat ons geloof zo “menselijk” is, is dus het feit dat God zelf mens is geworden. Hij heeft zelf ons menselijk bestaan gedeeld. In alles werd Hij aan ons gelijk, alles heeft Hij beleefd, behalve de zonde. Overal heeft Hij zijn goddelijk licht en liefde heen gedragen, te beginnen naar het gezin van Jozef en Maria te Nazareth en vervolgens tot in iedere uithoek van het menselijk bestaan, tot aan het lijden aan het kruis.

Christus, de Nieuwe Mens

God is mens geworden en daarbij is Hij volledig God gebleven. Hij si onze Heer én onze broeder. Alles wat Jezus beleeft is goddelijk én menselijk. In zijn persoon zijn God-zijn en het mens-zijn ‘ongescheiden en onvermengd’ met elkaar verbonden. (Concilie van Chalcedon, 451) Er is geen ‘concurrentie’ tussen God en mens in Jezus. De godheid en de mensheid blijven volledig zichzelf (onvermengd) en zijn toch ook volledig één (ongescheiden): Jezus is maar één persoon.

Onze uiteindelijke roeping als mens is om volledig met God verbonden te leven, en toch ook volledig onszelf te blijven, naar het voorbeeld van Jezus: ‘In werkelijkheid licht het mysterie van de mens alleen op in het mysterie van het mens geworden Woord.’ (Gaudium et spes, 22)