Column van diaken Jouke SchatTelkens als het goed ging, begon het volk zijn Schepper en diens geboden te vergeten. Egoïsme en focus op het materiële in plaats van het spirituele – de onontbeerlijke, levensreddende band met de Schepper - kregen de overhand met alle negatieve gevolgen van dien. Na een tijdje kwam het volk daardoor in grote problemen en dan kwam er altijd wel weer een profeet die hen de weg wees naar een betere samenleving. Die cyclus van gelovig naar niet gelovig en dan weer terug herhaalde zich keer op keer. Dat deed en doet onze Schepper veel verdriet. En dus zette hij op een bepaald moment zijn ultieme machtsmiddel in: hij zond zijn Zoon naar de aarde en liet hem zelfs kruisigen voor de zonden der mensen. Een offer dat zijn weerga in de geschiedenis niet kent.
Heeft de wereld hiervan geleerd? Nee en ja. De cyclus van leven volgens Gods aanwijzingen en dan weer afdwalen en dan (misschien) weer terugkeren is sindsdien niet verdwenen. Tot in onze dagen is die nog steeds bezig. De rechtgeaarde christen heeft de laatste decennia met verbazing en toenemende zorg gekeken naar het verheerlijken van de mammon en het vergoddelijken van succes van een klein aantal mensen, terwijl grote groepen medemensen in ellende leven. Zo’n samenleving heeft geen solide fundament en daarvan worden de tekenen steeds meer zichtbaar: zwervers in de straten, steeds meer vluchtelingen in de wereld,
aanslagen van fundamentalisten, honger en gebrek aan (medische) zorg, zelfs in het rijke westen. En dan nu de coronaviruscrisis. Die zo groot heeft kunnen worden omdat de wereld zich daarop niet goed heeft voorbereid. Geen straf van God maar onze schuld.
Maar de crisis laat ook iets anders zien, iets positiefs, iets van Gods stille kracht in onze wereld. Er is een enorme hulpbereidheid ontstaan. Veel mensen bieden zich spontaan aan om te helpen. In Nederland hebben 20.000 ex-medewerkers in de zorg zich gemeld om mee te helpen in de ziekenhuizen en elders. Gevaarlijk werk maar o, zo belangrijk. De voedselbanken kunnen de toestroom van nieuwe vrijwilligers niet aan. Ook heel belangrijk en noodzakelijk. Studenten van de TU Delft ontwikkelen een beademingsmachine. Buren helpen elkaar en wildvreemden doen boodschappen en knappen de tuin op. En wie thuis moet blijven, belt medemensen op om de eenzaamheid te doorbreken. In Italië zijn al meer dan 100 priesters overleden bij het uitoefenen van hun werkzaamheden. De Geest van Pinksteren waart door de wereld en verbindt mensen en goedheid met elkaar. En ook de Geest van Pasen, die de boodschap van de opstanding en het eeuwig leven verspreidt, wint aan kracht. Geconfronteerd met zoveel sterven in de wereld beginnen meer en meer mensen zich vragen te stellen over het leven, de dood en wat daarna misschien nog komt. Moge Pasen en Pinksteren op een dag blijven vallen en moge die dag geen einde kennen.
