Cyclus van drie lezingen

Onze rooms-katholieke ritus is rijk aan zichtbare tekenen en details, die doorverwijzen naar het onzichtbare mysterie dat wij vieren. Aan de hand van 'De geest van de liturgie'van Joseph kardinaal Ratzinger zullen wij ingaan op de diepere betekenis van bepaalde gebeden, houdingen, gebaren, muziek enz. om zo tijdens de verschillende liturgische vieringen beter te kunnen 'vatten wat de lengte en de breedte, de hoogte en de diepte is' (Ef 3, 18) van het mysterie van God.

U bent van harte uitgenodigd om deze serie te volgen, omdat het niet enkel interessante informatie betreft, maar ook omdat het onze parochiegemeenschap rechtstreeks aangaat. Leest u hieronder ook het artikel van pater Johannes Elias overgenomen uit de Sitio (pagina 15).

Spreker: pater Johannes Elias
Datum: vrijdag 10, 17 en 24 juni, 20.00-21.30 uur
Locatie: Thomas a Kempis Leerhuis

Overgenomen uit Sitio 2, pagina 15; door p. Johannes Elias

De geest van de Liturgie

De Romeinse ritus, d.w.z. de liturgie zoals die in Nederland en in de 'Westerse wereld' wordt gevierd is rijk aan zichtbare tekenen en details. Ieder gebaar, iedere houding, ieder liturgische stilte heeft een eigen betekenis. Niets gebeurt toevallig of 'even zo maar'.

Als wij op zondag (of door de week) samen komen om gezamenlijk de H. Mis te vieren, dan gaat het natuurlijk in eerste instantie om mijn persoonlijke ontmoeting met de Heer in het luisteren naar Zijn Woord en in het ontvangen van Zijn Lichaam. Maar tegelijk vormen wij als biddende kerkgemeenschap ook altijd één lichaam dat samen met Christus als hoofd, de christelijke eredienst aan God voltooit. Wij zijn uitgenodigd om wat wij innerlijk op een persoonlijke manier beleven, uiterlijk te laten zien, als één gemeenschap.

Daarom willen we even stil staan bij sommige liturgische houdingen, om hun diepere betekenis weer te ontdekken, om zo tijdens onze vieringen meer en meer 'één lichaam en één ziel' te kunnen vormen.

In het algemeen gebruiken wij tijdens de H. Mis drie verschillende houdingen: staan, knielen en zitten. Het maakt deel uit van de Traditie, dat bij bepaalde delen van de liturgie ook bepaalde gebaren horen. Zo is het staan al in het Oude Testament een klassieke gebedshouding. 'In het staan weten wij ons één met de overwinning van Christus' en het staande bidden is 'een vooruitlopen (...) op de komende heerlijkheid' (J. Ratzinger in 'De geest van de liturgie'). Daarom willen wij, volgens de Traditie en zoals mogelijk, vanaf de intrede van de priester tot aan de lezingen blijven staan. Ook al hoort bij de schuldbelijdenis een innerlijke houding van berouw en nederigheid, zo mogen wij vol vertrouwen en staande opzien naar degene die ons heeft verlost. Dat is ook de reden, waarom het evangelie staande wordt ontvangen: 'Richt u op en heft uw hoofden omhoog, want uw verlossing is nabij' (Lucas 21,28)

Daarnaast kent de liturgie het zitten, vooral tijdens de lezingen en de preek. Het zitten helpt gewoon om beter te kunnen luisteren. Als het lichaam ontspannen is, kunnen het horen en begrijpen beter tot hun recht komen.

Tenslotte hoort bij de liturgie het mooie gebaar van het knielen. Is het niet een indrukwekkende ervaring, bijv. voor een kind, zijn moeder of vader of andere volwassenen te zien knielen? Hoe groot is toch deze nederige houding van een mens, die zich tijdens de consecratie uit eerbied voor God vernedert. Zoals de heilige Thomas zijn ook wij uitgenodigd 'Mijn Heer en mijn God' uit te roepen op dit moment waar God zelf vanuit de hemel neerdaalt, om op het altaar tegenwoordig te zijn.

Tijdens drie avonden willen wij op 10, 17 en 24 juni van 20.00 - 21.30 uur in het Leerhuis samen komen, om dieper onder te dompelen in deze 'geest van de liturgie' en om zo tijdens onze verschillende liturgische vieringen beter te kunnen 'vatten wat de lengte en de breedte, de hoogte en de diepte is' (Efeziërs 3, 18) van het mysterie van God.