Column diaken Jouke Schat

Kind zijn in deze tijd is waarachtig geen sinecure. In het jaarrapport 2017 van de Europese organisatie “Missing children”[1] staat dat in Europa elke 2 minuten een kind verdwijnt. Elke 2 minuten een kind weg! Dat is niet omdat het kind het thuis of op school of bij het buitenspelen zo leuk heeft. Weliswaar komt de meerderheid van de kinderen wel weer boven water maar minstens een vijfde  blijft weg. En van de kinderen die (al dan niet vrijwillig) terugkomen, is het overgrote deel getraumatiseerd. Veel kinderen waren waarschijnlijk al getraumatiseerd vóór ze wegliepen. Vaak is het trauma de reden voor het weglopen. Want er zijn veel bedreigingen voor een kind dat normaal gesproken in vrede en vreugde moet kunnen opgroeien:  mishandeling, (seksuele) uitbuiting, armoede, ontvoering. Kunnen U en ik als eenvoudige katholieken misschien iets doen, wij die van onze Voorganger hebben geleerd hoe belangrijk kinderen zijn voor onze wereld en voor onszelf?

Column diaken Jouke Schat

Wat de coronatijd nog eens pijnlijk duidelijk maakt is dat we ons terugtrekken binnen onze kleine kring van bekenden (familie, vrienden, buren) en dat de buitenwereld steeds verder weg is komen te liggen. Dat is overigens al enkele jaren een trend: wij verdedigen onze eigen welvaart en veiligheid en iedereen buiten Nederland – of in ieder geval buiten het fort Europa – moet het in principe zelf uitzoeken. Zelfredzaamheid heet dat. Ontwikkelingshulp is daarom ook niet meer populair, het Nederlandse budget daalde in één klap met € 1 miljard. En vluchtelingen moeten buiten de deur worden gehouden. We gaan zelfs zover dat we kinderen die hier al jaren wonen, terugsturen naar het land waar hun ouders vandaan komen, ook als ze de taal niet spreken en de gewoonten niet kennen. De kwalijke invloed van populisten trekt een grauwsluier over ons mededogen. Hoe zit het ook al weer met het verhaal van die naasten lief hebben?

Wat een drie maanden hebben we achter de rug …!

Langzaamaan begint het leven weer wat normaler te worden. De grootste vreugde voor ons als christenen is zeker dat we weer bij elkaar mogen komen om samen de H. Eucharistie te vieren, ook al is het in kleine kring. Wat hebben we dat gemist! Ik zeg bewust “we”, ook al heb ik als priester dagelijks de H. Mis mogen vieren en de H. Communie mogen ontvangen. Maar ik kan u vertellen dat het heel vreemd voelt als je de enige bent die communiceert. Het voelt ‘half’, ‘incompleet’, niet ‘volledig’, niet ‘af’.

"Heer, leer ons bidden", zeiden de leerlingen tegen Jezus. Bidden is blijkbaar niet alleen in onze tijd moeilijk. En tegelijkertijd is het de meest natuurlijke daad die ja als schepsel kan stellen: "Voor mij is het gebed een opwelling van het hart, gewoon een blijk omhoog naar de hemel" zei bij voorbeeld de heilige Theresia van Lisieux.
In deze "gebedsschool" zal br. Ignatius Maria ingaan op het "innerlijk gebed"Hoe kunnen we God in de stilte ontmoeten? Wat zeggen de grote meesters van het gebed hierover.

5, juni, 1e avond: geen techniek, maar een genade
12 juni, 2e avond: hoe gebruiken we onze gebedstijd? / materiële voorwaarden van gebed
19 juni, 3e avond: ontwikkeling van het gebedsleven / enkele gebedsmethoden

De cursus vindt plaats in het Leerhuis, maar wordt ook uitgezonden via facebook. (U kunt via facebook ook vragen stellen, etc.)

Column diaken Jouke Schat

In een groot interview dat in september 2013 in een aantal bladen  verscheen, vergeleek paus Franciscus de kerk met een lazaret. Een soort draagbaar ziekenhuis dat in een oorlog met de militairen meetrok en mensen die gewond waren geraakt, weer oplapte. Zodat ze verder konden met de strijd. Geestelijken moeten wonden helen door de liefde van God zichtbaar te maken in woord maar zeker ook in daad, zei de paus. En in een ander interview zei hij dat de herders wel wat meer de geur van de schapen mogen meedragen, anders gezegd dat ze niet in hun kerk moeten blijven zitten maar erop uittrekken om mensen te helpen, parochianen én niet-parochianen. Is die aansporing van de paus in de huidige coronacrisis ook zichtbaar, kun je je afvragen.

Op 8 april j.l. gaf paus Franciscus een lang interview aan het Engelse katholieke weekblad the Tablet. Een belangrijke boodschap uit het interview is dat de coronacrisis behalve veel ellende ook iets goeds kan voortbrengen. Het kan een aanleiding voor bekering worden. Hij illustreerde dit aan de hand van drie belangrijke literaire werken. De paus die in het begin van zijn loopbaan leraar literatuur is geweest, spreekt over de volgende drie boeken:

1. “De verloofden” van Alessandro Manzoni. Dit boek is in Nederland niet zo bekend maar elke enigszins gestudeerde Italiaan kent “I promessi sposi”. Het is het liefdesverhaal van een jong stel in het Milaan in 1630 ten tijde van een grote uitbraak van de pest. Een plaatselijke pastoor speelt een kwalijke rol maar de aartsbisschop van Milaan maakt veel goed en er is een heldenrol (in stilte) voor de kapucijner monniken die zich met gevaar voor eigen leven inzetten voor de mensen die aan de pest lijden. Paus Franciscus heeft nog wel een interessant puntje van kritiek op de aartsbisschop die zich op een bepaald moment naar een dorpje in de buurt begeeft maar om besmetting te voorkomen het venster van zijn rijtuig gesloten houdt. De mensen hebben een herder nodig die bereid is dichtbij de mensen te komen, zegt de paus, ook als die daarmee misschien zijn leven in de waagschaal stelt.
2. “Aeneis” van de Romeinse schrijver Vergilius. Bekend bij gymnasiasten omdat ze delen van dit grote dichtwerk hebben moeten vertalen. De hoofdpersoon Aeneas ontsnapt met een kleine groep volgelingen aan de ondergang van de stad Troje en vindt uiteindelijk na vele gevaren te hebben getrotseerd in Italië een nieuw bestaan. Tijdens zijn vlucht ondervinden ze allerlei soorten gevaren en om zijn volgelingen een hart onder de riem te steken zegt Aeneas: herpak je en verjaag de angst die jullie verlamt; op een dag zal het ons helpen om ons dit alles te herinneren. Vergilius bereidt ons voor, aldus de paus, op wat we na de pandemie moeten doen: ons herinneren wat is gebeurd en daar lessen uit trekken.
3. “Ondergrondse notities” van Fjodor Dostojevski. In deze novelle wordt een persoon naar de gevangenis gestuurd omdat hij zijn vrouw heeft vermoord. Het leven daar wordt steeds onmenselijker. Op een bepaald moment spreken de medewerkers van het ziekenhuis van de gevangenis over de zieken die binnenkomen niet meer als mensen maar als “die dingen”. Maar dan staat één van de medewerkers op en zegt : genoeg, ook hij had een moeder”. De paus waarschuwt ervoor om in deze crisis de armen als mensen te blijven zien, als mensen die ook een moeder hebben die hen lief heeft. Hoe zeer ook de crisissituatie ons allen treft.

Het hele interview is hier terug te lezen.

Van 5 mei tot 13 mei bidden we weer een noveen tot de Heilige Corona. Op 14 mei is namelijk de gedachtenis van de heilige Corona. We blijven haar aanroepen om een einde van deze tijd van nood! En in deze Paastijd willen we ook de Heilige Geest afsmeken voor de hele kerk en de hele mensheid!

Wilt u online meebidden? Dat kan. Om 21 uur via deze link: https://us04web.zoom.us/j/76166941741

Column diaken Jouke Schat

Heeft God een bedoeling met deze coronacrisis, vroeg het Nederlands Dagblad aan haar lezers. Deze krant voor christelijk betrokken mensen – voornamelijk protestanten maar de laatste jaren ook steeds meer katholieken – kwam tot interessante conclusies. In de eerste plaats: vrijwel niemand ziet in de crisis een straf van God. De belangrijkste conclusie is echter dat ruim 60% van de lezers van mening is dat God met deze crisis een bedoeling heeft. De meesten van hen menen dat God de mensheid tot bezinning wil brengen. Want het gaat volgens hen de verkeerde kant uit met de wereld. En vervolgens komen argumenten voorbij als de milieuvervuiling, de ongelijkheid tussen rijk en arm en het gebrek aan geloof.

Column diaken Jouke Schat

De strijd tussen goed en kwaad is van alle tijden. Het begon met het verhaal van Adam en Eva die een verboden vrucht aten. En Kain die zijn broeder Abel doodsloeg. Het kwaad is sindsdien steeds handiger geworden in het zich vermommen als iets heel normaals. Denk maar aan de invloed van “fake news” in onze tijden. Het schijnt dat de president van het machtigste land op aarde daar helemaal op koerst. Maar het gaat dieper. Gedragingen waarvan we vroeger vonden dat ze asociaal zijn – niet conform onze joods-christelijke wortels - , worden nu door jan en alleman omarmd. De voorbeelden zijn talloos: eigen volk eerst in de vreemdelingencrisis en trouwens ook bij de huidige coronacrisis. En de enorme focus op geld verdienen, rijk worden. Een klein groepje mensen is daar puissant rijk door geworden maar 90% van de wereldbevolking niet; een groot deel leeft in  armoede en die armoede wordt door de komende tijd vermoedelijk nog flink groter. Hoe zat het ook al weer met je naaste lief hebben? Wat gij niet wilt dat U geschiedt…