Familie van Sint Jan

We hebben een heel hete augustus achter de rug, hopelijk bent u daar goed doorheen gekomen. Tijdens deze zomer hebben we ook met Coronavertraging de Eerste Communie mogen vieren voor 8 kinderen. Een prachtig feest is het geweest! En enkele broeders waren met jongeren op kamp in de bergen en hadden een gezegende tijd. Intussen is br. Johannes-Pio voor enkele weken afwezig om wat uit te rusten.
We hebben ook de kerkgang weer ietwat kunnen normaliseren, ook al blijft de vervelende noodzaak om zich in te schrijven voor de twee zondagsmissen. We hopen dat dit ook ooit weer gaat ophouden. In ieder geval hebben we besloten om als teken van hoop het “Familiefeest” eind september wel door te laten gaan.
Deze Sitio heeft als thema: “Kerk als gezin”. We kennen de uitdrukking dat ieder gezin een “huiskerk” is, dat je dus als gezin geroepen bent om het kerkzijn te beleven in gebed, in leren en in de zorg voor elkaar. Maar er is nog meer: je kunt omgekeerd de kerk ook als een gezin zien. De kerk zou de kenmerken van een gezin of van een familie moeten hebben. We kunnen ons afvragen of dat wel zo is? In onze parochie, in ons bisdom, in de kloosters, in de wereldkerk …?
Kerk zijn betekent een gezamenlijke Vader in de hemel te hebben, en in Maria een moeder, en elkaar te zien als broeders en zusters van elkaar. Het eerste kenmerk daarbij is dat we met z’n alleen bewust ons leven van onze hemelse Vader ontvangen. Dat we Hem danken voor het geschenk van ons leven en dat we Hem smeken onze levensweg te leiden en te beschermen.
En verder is het een kenmerk van een gezin dat het samen leeft. Je hebt concreet gemeenschap met elkaar. De theologie zegt dat de kerk “communio” is. We ontvangen elkaar vanuit God de Vader, met Jezus onze broeder, die zijn leven heeft geven voor zijn broers en zussen die de weg kwijt waren. Je broeders en zusters in het geloof zijn misschien niet je beste vrienden, maar toch ben je onlosmakelijk met elkaar verbonden, door de ‘bloedband’ van het doopsel.
Dat is wat wij als parochie willen beleven: samen feest vieren (Heilige Mis en sacramenten), samen ons huis en onze gemeenschap op orde houden (vrijwilligers), gastvrij zijn, etc. Mijn wens is dat we in daarin gaan groeien in dit nieuwe seizoen.

Op 8 april j.l. gaf paus Franciscus een lang interview aan het Engelse katholieke weekblad the Tablet. Een belangrijke boodschap uit het interview is dat de coronacrisis behalve veel ellende ook iets goeds kan voortbrengen. Het kan een aanleiding voor bekering worden. Hij illustreerde dit aan de hand van drie belangrijke literaire werken. De paus die in het begin van zijn loopbaan leraar literatuur is geweest, spreekt over de volgende drie boeken:

1. “De verloofden” van Alessandro Manzoni. Dit boek is in Nederland niet zo bekend maar elke enigszins gestudeerde Italiaan kent “I promessi sposi”. Het is het liefdesverhaal van een jong stel in het Milaan in 1630 ten tijde van een grote uitbraak van de pest. Een plaatselijke pastoor speelt een kwalijke rol maar de aartsbisschop van Milaan maakt veel goed en er is een heldenrol (in stilte) voor de kapucijner monniken die zich met gevaar voor eigen leven inzetten voor de mensen die aan de pest lijden. Paus Franciscus heeft nog wel een interessant puntje van kritiek op de aartsbisschop die zich op een bepaald moment naar een dorpje in de buurt begeeft maar om besmetting te voorkomen het venster van zijn rijtuig gesloten houdt. De mensen hebben een herder nodig die bereid is dichtbij de mensen te komen, zegt de paus, ook als die daarmee misschien zijn leven in de waagschaal stelt.
2. “Aeneis” van de Romeinse schrijver Vergilius. Bekend bij gymnasiasten omdat ze delen van dit grote dichtwerk hebben moeten vertalen. De hoofdpersoon Aeneas ontsnapt met een kleine groep volgelingen aan de ondergang van de stad Troje en vindt uiteindelijk na vele gevaren te hebben getrotseerd in Italië een nieuw bestaan. Tijdens zijn vlucht ondervinden ze allerlei soorten gevaren en om zijn volgelingen een hart onder de riem te steken zegt Aeneas: herpak je en verjaag de angst die jullie verlamt; op een dag zal het ons helpen om ons dit alles te herinneren. Vergilius bereidt ons voor, aldus de paus, op wat we na de pandemie moeten doen: ons herinneren wat is gebeurd en daar lessen uit trekken.
3. “Ondergrondse notities” van Fjodor Dostojevski. In deze novelle wordt een persoon naar de gevangenis gestuurd omdat hij zijn vrouw heeft vermoord. Het leven daar wordt steeds onmenselijker. Op een bepaald moment spreken de medewerkers van het ziekenhuis van de gevangenis over de zieken die binnenkomen niet meer als mensen maar als “die dingen”. Maar dan staat één van de medewerkers op en zegt : genoeg, ook hij had een moeder”. De paus waarschuwt ervoor om in deze crisis de armen als mensen te blijven zien, als mensen die ook een moeder hebben die hen lief heeft. Hoe zeer ook de crisissituatie ons allen treft.

Het hele interview is hier terug te lezen.